Kleuters en Cito-toetsen, een contra-indicatie!

Kleuters en Cito-toetsen gaan niet samen. De iets oudere kleuter, wel te verstaan de 5 of 6 jarige, is daar namelijk helemaal niet aan toe. Deze kleuter heeft een eigen leerstijl, een voorkeur om zichzelf iets eigen te maken en dat is heel gewoon. Want hoe heeft dit jonge kind leren praten, lopen, fietsen, tekenen etc.?
De Cito-toetsen daarentegen, zijn gemaakt voor de analytische denkers, de "hoofd" mensen, de denkers vanuit het platte vlak (abstraheren). En dat werkt niet bij kleuters. Overigens werkt dat bij vele kinderen en volwassenen niet, gewoon omdat het niet overeenkomt met hun eigen leerstijl.

Het gaat bij jonge kinderen om het spel, over identificeren, over de context. Over magisch denken. Al het spelen is leren, leren over de klas, de kinderen, de leerkracht, het spel, het materiaal, de school, de wereld om het kind heen, alles is leren. Leren wie het kind zelf is, ik en de ander. Identificeren en differentiëren. 
Het spelen is; het voorbereiden op en het naspelen van het leven zelf!

Om een Cito-toets te kunnen maken, is er dus voor een groot aantal kleuters aanpassingsvermogen nodig. Zij hebben zich aan te passen aan de leerstijl van Cito, dit terwijl Cito een middel is en nooit een doel op zich! Het vraagt anders handelen dan vanuit hun natuurlijke voorkeur van leren, de eigen leerstijl. Dus i.p.v. de blokken stapelen en kijken welke het dikste is, moet deze kleuter het aankruisen in een boekje. Evenals het langste potlood, het kleinste, de meeste of de minste.
Allemaal vragen die we, de volwassenen, beantwoord kunnen krijgen door mee te gaan in die bouwhoek en daar nieuwsgierig te zijn. Huishoek, zandtafel, verteltafel... het kan ons zoveel waardevolle informatie geven over wat kinderen al weten en over hoe zij het leven tegemoet gaan, vanuit welke leervoorkeur zij het leven leren. Alles wat de volwassene moet doen, is nieuwsgierig zijn en nog niet weten, niet interpreteren, alleen waarnemen. 
En dat is lastig. Want veel volwassenen kijken vanuit hun eigen beperkte gezichtsveld, de groepsnormen, pedagogische overtuigingen, verwachtingen vanuit de directie of politiek. 
Niets van dat helpt het kind dat het leven leert. 

De kleuter die het leven leert, hoeft zich nog niet aan te passen aan de verwachtingen van de volwassenen. 
Hij kan zich vaak ook nog niet aanpassen en dat is maar goed ook!

Het enige dat deze kleuter nodig heeft, is dat je hem helpt het leven te leren, te vertrouwen en te helpen begrijpen.
Wat zou het geweldig zijn voor diezelfde kleuter, als we zouden waarnemen wat zijn leerstijl is en hem daar op uitnodigen het leven te leren!